O kadar yazasım geldi ki aniden. Hani dilime dokunsam harf kusucam sanki öyle bi istek, bi kusarsam bütün dünya  harflerimin altında kalacak sanki öyle bi yoğunluk. Baharın gelişi kutlanıyor, bence Mart bir bahar ayı bile değil ama bahara...

Merhaba, yine ben... Sanki yılın son anlarına içimden bir şeyler bırakmalıyım gibi hissettim. Burda böylece otururken hep geçmişi ve geçmişte yer alan birilerini suçladığımızı düşündüm. Daha sevecen ailemiz olsaydı, daha yeteneğimizi...

Böyle var ya, nasıl diyim, sanki düşündüğü hiçbir konuyu tam çözümleyemesin diye yaratılmışım. Ben mi böyle muallak konuları buluyorum yoksa harbi ikircikli yapıda mıyım, hayat mı çıkmaz bir yol onun bile bir cevabı yok. Kanım antikoru,...

Meraba... Bugün bir kitapta Adorno'nun teslimiyet anlayışına dair bir şeyler okudum. "Gerçekten teslim olanın sahiden umutlu olması söz konusu değildir" gibi bir şeyler diyordu. Şimdi kitap cümlelerini sağda indirip yoluma kendi cümlelerimle...

Biz küçükken kardeşim böyle 'ha lösemi oldu, ha olacak” bir durumdayken, tahlil sonuçlarının beklendiği dönem.. gece hep mutfaktan ses gelirdi. Babam sanki dünyadan nasibini alır gibi yemek yerdi. Salça ekmek nedir ya, insan uykusundan...

Kimsenin hatta hiçbir şeyin  alınan kararlara saygısı yok. Karar mı almışsın bakmıyorlar bile... Sen bi karar almışsın, ah ne ağır şeydir oysa karar almak; Okul zilinin çalmasına beş dakika kalıyor, sen bi karar almışsın altı...

Ya üç beş yıldır bi süreçten geçiyordum. Otuz beş yaş sendromu falan değila. Sendrom bile değil. Bi süreç işte. Yolun üstündeki bir dikenlik diyelim. Ama içindeyken böyle bakamıyorsun tabi. Bana asla geçmeyecek gibi geldi. Hayatımın...

Kendimle nasıl bocaladığım artık uzaydan bile göründüğü için, bunun en yakın şahidi de siz olduğunuz için ayrıca konu detayına girmiyorum. Bana yine geldiler de demiycem, çünkü sağ olsunlar hiç gitmediler, yerleşik hayata geçip tarım...

Ölüm acısını tanırım. Çok geçmişten tanırım... Çocuk aklımla tanırım. Bu, tanıdığımdan çok başkaydı.. ... Anlatmaya dermanın olmadığında ya da anlatamayacağın şeyler olduğunda susunca hastasın sanılıyor. Hasta değilsin oysa....

Bir zamanlar duvarları bile araba fırçasıyla yıkardım. Şu ince temizlik denilen şey var ya kısıra binmiş bir döngüydü. İçinde olunca pek anlamıyor insan, titiz sanırdım kendimi meğerse mutsuzmuşum... Gereğinden fazla ne yapılıyorsa...

Ben kolay ikna edilen bi karakterim. Kin tutmayı pek beceremem, konular aklımda kalmaz zaten.   Beynim de çabuk yıkanır.  Yüksek voltaj da etkilenirim, her şeyden. Bi bakış bile beni intiharın eşiğine getirir ya da dünyayı sevdirir...

Her şeyi bıraktım az önce. Nerdeyse hiç tek bir şey yapmadığımı farkettim.  Yürüyüşe, tarlaya, alışverişe çıksam kulağımda kitap ya da podcast dinleyerek çıkıyorum. Evi temizlerken de keza öyle.. Yemek yerken konuşuyorum. Sohbet...

Dün bi filmden mi, diziden mi nerden olduğunu bilmediğim bir kesit izledim. Hukuk fakültesinde geçiyor mevzu. Öğretmen geliyor, sınıfta konuşan bir çocuğu tersliyor ve ona 'tahtaya çık” diyor, Çocuk diyor: 'hayır çıkmam”…...

Bakın ne düşündüm bide; Biz şimdi bir sürü sosyal platformda varız ya ama bir sürü de varız yani, n'olursa olsun bu çok zaman alan bi şey. Ha 'aman zamanı oralar almayınca bilimsel çalışma mı yapıyoruz”; elbette 'hayır”...

Yani bunları yazmak konusunda biraz tereddütlüyüm, çünkü saçma şeyler; biraz da (belki) 'yanlış anlaşılma ihtimali var' diye... Ama artık yanlış anlaşılma endişesinden de sıyrılmak istiyorum. Ben, beni bildikten sonra, kendimi...

Dün akşam eve gelirken arabada radyoyu açtım da, çünkü ben sürmüyorum arabayı, manzara da ezbere bildiğim köy yolu, e..  konuşsam çenem ağrıyor, telefona bakınca da midem bulanıyor, napim ben de radyoyu açtım… Birisi mesaj göndermiş...

Henüz anne olmadan "annelik hayali kurmuş  muydum" diye düşündüm demin. Demin dediğim, bunu yazmaya başlamadan önce ama epey bir zaman... Deminim bazen çok uzakta oluyor benim, öyle az önce olmuyor. Hani böyle biçilir ya roller, cinsiyete....